Prolog

— Uzumaki Naruto, znany pod pseudonimem Kitsune, lat dwadzieścia trzy. Zostajesz skazany na dwadzieścia lat pozbawienia wolności, bez możliwości przedterminowego zwolnienia, za popełnione przestępstwa: liczne kradzieże, groźby karalne, wszczynanie zamieszek, nielegalne posiadanie broni, utworzenie grupy przestępczej — Sudden Strike oraz współprzewodnictwo zorganizowanej, zbrojnej grupie przestępczej — Konoha.

— Hyuga Hinata, znana pod pseudonimem Raionesu, lat dwadzieścia jeden. Zostajesz skazana na dziesięć lat pozbawienia wolności za popełnione przestępstwa: składanie fałszywych zeznań, utrudnianie śledztwa policji, nielegalne posiadanie broni oraz udział w zorganizowanej, zbrojnej grupie przestępczej — Konoha.

Rozległo się uderzenie młotka, po którym sędzia opuścił salę rozpraw. Wokół skazanych podniosła się wszechobecna wrzawa, a młodzi ludzie bezradnie zaciskali pięści, patrząc z nienawiścią, ale i bezsilnością na prokuratora. Ich również czekały wyroki, czego wszyscy byli świadomi. Jednak nikt nie wiedział, dlaczego to wszystko potoczyło się w ten sposób. Dlaczego po raz kolejny to Hyuga był górą?

Dwójkę studentów zakuto w kajdanki i w towarzystwie spojrzeń zebranych wyprowadzono z sali, a następnie przeprowadzono do furgonetki policyjnej.

Nie protestowali, dając się spokojnie wyprowadzić, bo wiedzieli, że był to koniec pewnego rozdziału w ich życiu. Ich nadzieje legły w gruzach, a motywacja do działa zdawała się być zupełnie nie na miejscu w tej sytuacji. Nie mogli jedynie pogodzić się z tym, że ich przyjaciele zginęli na darmo, na kartach historii zapisując się jako pospolici przestępcy. Buntownicy, którzy próbowali obalić system.

*

Siedzieli obok siebie w ciszy, każde zatopione we własnych myślach.

Naruto z uporem wpatrywał się w swoje zaciśnięte pięści, próbując pojąć jakim sposobem policja trafiła do podziemi Kakuregi. Nie dopuszczał do siebie myśli, że ktoś ich zdradził. Po prostu nie był w stanie uwierzyć, że Hyudze udało się wcisnąć do organizacji kolejnego kreta. Zresztą nie tylko w to.

Dręczyły go wyrzuty sumienia. Przez niego Hinata otrzymała karę za czyny, których nie popełniła, tylko dlatego, że sprzeciwiła się ojcu, a każdy głupi wiedział, że policja i sądy w Tokio są skorumpowane.

Uzumaki doskonale zdawał sobie sprawę ze swoich przewinień i wiedział, że jego wyrok był uzasadniony czynami, jednak ona nie była niczemu winna. Zawsze próbował trzymać ją z dala od podejrzanych spraw, w akcjach wzięła udział tylko kilka razy i to przez własną upartość, a broni nie miała w ręce dłużej niż pięć minut w czasie całej ich znajomości. Nigdy nie zrobiła nikomu krzywdy. Po prostu wiedziała o wszystkim. Tylko tyle i jak się okazało, aż tyle.

Kiedy dowiedział się kim jest, wiele razy toczył ze sobą wewnętrzną walkę, chcąc to przerwać. Wiedział, że pociągnie ją za sobą na dno. Zdawał sobie sprawę z tego, jak to się może skończyć. Wyrzucał sobie teraz, że mimo tej wiedzy, nie potrafił tego zrobić. Hyuga stała się dla niego zbyt ważna.

Hinata siedziała ze spuszczoną głową, nie mogąc zdobyć się na spojrzenie w kierunku blondyna. Miała nadzieję, że to najzwyklejszy koszmar, z którego zaraz się obudzi, a gdy otworzy oczy napotka czujne, zatroskane niebieskie oczy. Nie chciała nawet słyszeć o tym, by Uzumaki trafił za kratki tylko dlatego, że jej ojciec chciał się go pozbyć. Wiedziała, że od zawsze nienawidził jego rodziny. Pamiętała jak próbował jej wpoić tę nienawiść i gdyby nie jej matka, udałoby mu się to tak skutecznie, jak z Hanabi. Nie potrafiła mu tego wybaczyć. Kochała Hane całym sercem i strasznie bolało ją to, że dla ojca była gotowa skoczyć w ogień. I to mimo tego, co zrobił im i ich matce.

Nie mogła też pogodzić się z tym, że Hiashi dopiął swego i pozbył się ze swojego terenu ostatniego członka rodziny Namikaze. Ten blondyn pokazał jej jak na nowo zacząć cieszyć się życiem i zaakceptował taką, jaka była. Uświadomił, że mimo bólu można czuć radość. Pokazał jej, co znaczy miłość, lojalność i zaufanie. Uratował ją, od demonów i wyciągnął na powierzchnię.

Nie wyobrażała sobie, żeby nagle miał zniknąć z jej zasięgu. Nie mogła uwierzyć, że przez dwadzieścia lat nie będzie mogła go dotykać. Nie dane jej będzie słuchać jego śmiechu, szukać bezpieczeństwa i przeżywać chwil rozkoszy w jego ramionach. Nie zobaczy szczerego uśmiechu, nie usłyszy kłótni z Sasuke, nie zobaczy Matsuri rzucającej w niego butelką w barze. Nie przytuli go w chwili zwątpienia, nie pozna kolejnego zaskakującego pomysłu na wyjście z trudnej sytuacji, nie dostanie reprymendy za zabawę bronią, nie poczuje zastrzyku adrenaliny podczas wspólnych przejażdżek motorem.

Wbiła paznokcie w dłonie, by nie wybuchnąć płaczem akurat wtedy, kiedy i on przechodził trudne chwile. Nie chciała dodawać mu swoich zmartwień. Wiedziała, że obwiniał się o wszystko, choć nic nie było jego winą. Wszyscy brali w tym udział dobrowolnie, napędzani chęcią odwetu i marzeniem o bezpieczeństwie, o wolności. Wszyscy chcieli to zrobić, ale nikt nie miał tyle odwagi, by to zacząć i każdy był mu wdzięczny za tę szansę.

*

Samochód zatrzymał się przed bramą, a z szoferki wysiadło dwóch policjantów. Hinata wzdrygnęła się na dźwięk zatrzaskiwanych drzwi i żwiru chrzęszczącego pod ciężkimi butami. Prosiła w duszy, żeby coś przedłużyło tę podróż, tę jedną jedyną chwilę. Nie chciała rozstawać się z Uzumakim.

— Żyjemy, aby walczyć jeszcze jeden dzień.* — Poderwała głowę słysząc cichy, zachrypnięty głos blondyna. Spojrzała w jego oczy, pełne smutku i poczucia winy. Poczuła, jak długo powstrzymywane łzy spływają jej po policzkach. Mimo to uśmiechnęła się, bo w tym spojrzeniu odnalazła również całą miłość, jaką do niej żywił i co ważniejsze, determinację. Wiedziała, dlaczego użył tych słów i to dało jej nadzieję na przyszłość.

— Do końca — mruknęła ledwo dosłyszalnie, kiedy tył policyjnej furgonetki został otwarty, wpuszczając do środka promienie zachodzącego słońca. Kiedy wyprowadzono ich na więzienny dziedziniec i pozwolono się ze sobą pożegnać, przytuliła się do niego, szepcząc jednocześnie do jego ucha: — Choćby przez burze.

Po tym oderwała się od niego i po raz ostatni tego dnia spojrzała w ukochane, niebieskie tęczówki. Kiedy ją odprowadzano blondyn uśmiechnął się pod nosem i spojrzał w niebo myśląc o tym, co czekało go w niedalekiej przyszłości. Wiedział jedno. To jeszcze nie był koniec.

*Słowa Stephena Kinga

Od autorek: Ohayo!

Witamy wszystkich na blogu poświęconym bohaterom M&A Naruto autorstwa Masashiego Kishimoto.

A witają Was Yumiko Sasaki i Yorumi Nateko. Połączyłyśmy siły i od jakiegoś czasu wspólnie tworzymy tę historię.

Jest to opowiadanie, w którym pierwszych skrzypiec nie gra romans. Razem z Yumi stworzyłyśmy lekko (ale tak serio, tylko ociupinkę) przejaskrawiony świat, w którym sprawiedliwość zaczyna odchodzić w zapomnienie. Historia będzie zahaczać o wątki wielu osób, choć z czasem pewnie zorientujecie się, kto gra tu główną rolę ;)

Na pewno znajdziecie tu akcję, przemoc oraz krew, ale też komedię oraz romans. Spotkacie swoje ulubione postacie, ale i stworzonych przez nas (dla przykładu, również nas we własnych osobach ;D) bohaterów. Poczytacie o sytuacjach pełnych napięcia i emocji, ale i o wydarzeniach nudnych jak flaki z olejem, ale przy tym po prostu zwyczajnych dla codziennego życia.

Blog ten ruszy pełną parą dopiero w 2017 roku, ale mamy nadzieję, że Prolog zaintrygował Was na tyle, by wrócić tu w okresie luty-kwiecień.

Tak więc nie przedłużając, witamy Was ciepło na War of Change <3