2.Ostrzeżenie

Dziewczyny opadły na krzesła przy stoliku, który stał w cieniu wielkiego parasola. Takich miejsc w okolicach kampusu było sporo, bo podczas upałów pracownicy wystawiali stoliki na zewnątrz, żeby klienci mogli cieszyć się pogodą. Całą scenerię uzupełniało kilka czerwono-białych parasoli rozstawionych tak, żeby ich cień padał na większość stolików. Hinata umówiła się z Ten na spotkanie akurat tutaj, bo była to ich ulubiona kawiarnia. Zresztą nie znajdowała się ona zbyt daleko od uczelni, więc spokojnie mogły do niej wpaść w przerwie między wykładami.
— Mam serdecznie dość tych upałów — sapnęła szatynka, rzucając torbę na krzesło obok. — Gdzie się nie ruszysz i tak jesteś cała spocona.

— Nie przesadzaj — mruknęła biało oka. — Da się wytrzymać.

— Da się wytrzymać? Żartujesz sobie? — Suzuki odchyliła głowę za oparcie krzesła. — To niewykonalne! Ale dość o tej piekielnej pogodzie. — W jednej chwili wróciła do pionu i oparła się o stolik, wwiercając ciemne oczy w Hinatę. — Gadaj, co się z tobą dzieje. Od wczoraj wyglądasz niemrawo i całymi dniami odpływasz.

— Wydaje ci się. — Dziewczyna uciekła wzrokiem w bok, szukając jakiegoś punktu zaczepienia.

— Nie tędy droga Hina. — Ten pokręciła głową. — Mnie nie oszukasz. Widzę, że coś jest na rzeczy.

Hyuga zagryzła wargę i wlepiła wzrok w drewniany blat stolika. Szczerze mówiąc sama nie wiedziała, co bardziej ją martwiło. Rozmowa z Hanabi dała jej w kość, nie dało się zaprzeczyć, ale jej myśli były w zupełnie innym miejscu, czego się wstydziła. Czuła się okropnie zwracając większą uwagę na blond przystojniaka. W końcu to jej siostra powinna być numerem jeden w jej priorytetach, a ta pozycja wyraźnie została zachwiana.

— To Hana — mruknęła w końcu. Miała nadzieję, że Suzuki wybaczy jej to małe kłamstwo. — Była u nas wczoraj.

— Hana? — Dziewczyna opadła luźno na krzesło, wpatrując się ze zdziwieniem w twarz przyjaciółki. — O ja cię. No tego to bym się nie spodziewała.

— Tak, jak ja — mruknęła ponuro. — Kiedy weszłam do domu, myślałam, że to ty, bo drzwi były otwarte, a wiesz jak to jest z chłopakami. Tyle, że w salonie nie było ciebie, a ona. Zaczęłyśmy rozmawiać, ale koniec końców się pokłóciłyśmy.

— O co się pokłóciłyście? — Suzuki zmarszczyła brwi. To była dość nietypowa sytuacja, bo siostry Hyuga rzadko się nie kłóciły, nawet jeśli miały do tego okazję.

— Poszło o ojca. — Hinata oparła głowę na rękach. — Hana jest nim tak zaślepiona, że to aż przeraża. Nie rozumiem, jak udało mu się ją w takim stopniu zmienić? Ona myśli, że ta cała mafia — prawie wypluła to słowo, marszcząc przy tym gniewnie brwi — to wspaniała rzecz.

— Czego właściwie chciała? — Szatynka wyprostowała się na siedzeniu. Nie podobała jej się ta sytuacja, a czuła, że to nie wszystko.

— Chciała, żebym wróciła, potem broniła ojca, a na końcu wyrzuciła mi w twarz, że jej nie kocham — wyszeptała Hyuga. Czuła, jak łzy zaczynają napływać jej do oczu.

— Hinata... — Tenten współczuła dziewczynie. Wiedziała, ile siostra dla niej znaczy i że takie słowa cięły głębiej, niż jakikolwiek nóż. Hyuga pokiwała głową, przełykając z trudem łzy i podniosła oczy na przyjaciółkę.

— To nic — powiedziała cicho. — Dam radę.

— Co wam podać dziewczyny? — Kelnerka zjawiła się obok ze swoim małym notesikiem.

— To co zawsze, Ami. — Suzuki posłała jej wdzięczny uśmiech.

— Się robi, Ten. — Brunetka zapisała zamówienie i puściła oko Hinacie. — Będzie dobrze, cokolwiek się stało Hina.

Wspomniana uśmiechnęła się do kelnerki blado i przytaknęła jej ruchem głowy. Dziewczyna ruszyła do środka przygotować ich zamówienie, a przyjaciółki odetchnęły. Ami była wysoką brunetką z podobnymi do kocich, zielonymi oczami. W pracy zawsze nosiła dżinsowe szorty, białą bokserkę i mały bordowy fartuszek. Dobrze znała dziewczyny przez ich częste wizyty w kawiarni i miała świetne wyczucie czasu, żeby wciąć się w rozmowę. Nie raz uratowała im tym skórę.

— Powiedz mi Hina. — Tenten zmrużyła oczy. — Jest coś jeszcze?

— Co? — Hyuga zdezorientowana otworzyła szerzej oczy.

— Wiesz... To co powiedziałaś, tłumaczy dlaczego wyglądasz jak cień siebie. Ale kiedy odpływasz myślami, uśmiechasz się. Dlaczego?

— Nie rozumiem, o co ci chodzi — wymruczała, ponownie uciekając wzrokiem.

— Znowu kłamiesz. — Chytry uśmieszek zawitał na jej twarzy. — Czyżby chłopak?

— Nie gadaj głupot — mruknęła Hyuga rumieniąc się.

— Ha, czyli chłopak. — Zaśmiała się szatynka, zadowolona z faktu, że mogą na stałe zejść z tematu Hanabi. — Gadaj.

— To nic takiego, po prostu... — Zagryzła wargę. Ile właściwie miała jej powiedzieć? Znając Ten, przesłuchanie mogło trwać wieki, więc musiała szybko myśleć.

— Po prostu, co? — Suzuki dopomniała się odpowiedzi.

— Wpadł na mnie, kiedy otwierałam przedwczoraj drzwi na wydział — wymamrotała, czując jak jej policzki płoną.

— Wpadł? Czekaj, ale kiedy otwierałaś drzwi na wydział? Przecież ty nie opuszczasz wydziału, chyba że idziesz tutaj i to ze mną.

— Rano — wymamrotała, próbując skulić się na krześle.

— Nie mów mi, że to ten cały blond przystojniak, który zwiewa zawsze Yoshizakiemu? — Suzuki parsknęła śmiechem widząc minę Hinaty. — O matko, nie wierzę. To rzeczywiście ten gość. I co? Jaki jest?

— Miły. — Hinata zawiesiła wzrok na fakturze materiałowej torby przyjaciółki. — I z bliska jeszcze przystojniejszy.

— Yhym i co dalej?

— Pomógł mi wstać, przeprosił i powiedział, że chce mi to zrekompensować, a potem zwiał na widok profesora Jirayi. — Pominęła jego słowa, wiedząc że Ten zaczęłaby zadawać o wiele więcej pytań, na które ona nie chciała odpowiadać.

— Zrekompensować? — Uniosła brwi. — Jak?

— Zaprosił mnie na Ramen.

— Zaprosił na Ramen? — Suzuki w jednej chwili zmarszczyła brwi. — Hina, czy on powiedział ci jak się nazywa?

— Nie, ale powiedział mi swoje imię. — Uniosła oczy, zaniepokojona reakcją przyjaciółki. — To Naruto.

— Czekaj, czekaj. — Szatynka potarła skronie i zaczęła uważnie przyglądać się Hinacie. — To wysoki blondyn z niebieskimi oczami? Ma na imię Naruto, jest na celowniku Jirayi, lubi Ramen i jeździ na desce?

— No tak. — Hyuga zmrużyła oczy. Coś tu było wyraźnie nie tak. — Malowanej w misterny wzór z lisem. Dlaczego pytasz?

— Nie wierzę. — Dziewczyna wypuściła powietrze, ale nadal uważnie obserwowała Hinatę. Nienawidziła się za to, co miała zamiar jej powiedzieć, ale tak było bezpieczniej. I dla niej i dla niego. — Hinata, posłuchaj mnie uważnie. Nie możesz iść na tę randkę.

— Co takiego? — Zszokowana Hyuga wytrzeszczyła oczy na przyjaciółkę. — O co ci chodzi? Przecież wiesz, że podoba mi się od dawna. Dlaczego nie mogę?

— Bo to nie jest chłopak dla ciebie — warknęła i zamknęła oczy próbując się uspokoić. Musiała przekonać Hinatę, żeby zaoszczędzić jej cierpień i niedomówień. I co ważniejsze, uratować tyłek sobie, Nejiemu i Lee. — Zrozum, że on oznacza tylko kłopoty i to takiej wagi, której ty nie chcesz więcej widzieć na oczy.

— Ten, o czym ty mówisz?

— Błagam cię, Hina. Nie możesz... Nie chcesz. — Westchnęła ciężko i utkwiła w Hyudze stanowcze spojrzenie. — Ten chłopak to członek gangu i to nie byle jakiego. Jest przywódcą Sudden Strike. Jednym z założycieli Konohy.

Hinata przestała na chwilę oddychać, wpatrując się tępo w przyjaciółkę. Przecież ten chłopak był taki miły i pomocny. Czuć było od niego dobrą energię i radość, a okazuje się być przywódcą jednego z największych gangów w Tokio? Ba, był założycielem tej strasznej organizacji? To było niedorzeczne. Z drugiej strony, Ten nie miała powodu, żeby ją okłamywać. Co więcej, miała na uwadze jej dobro.

— No nie wierzę. — Szatynka jęknęła przeciągle. — Co on tu robi?

Głos Suzuki wyrwał ją z gonitwy myśli. Skierowała wzrok w tę samą stronę, co przyjaciółka. Po drugiej stronie ulicy zauważyła swojego kuzyna. Najwyraźniej miał przerwę w wykładach, bo zmierzał wprost do kawiarni.

— Nic mu nie mów o Naruto — warknęła Suzuki uśmiechając się do swojego chłopaka. — Tylko się zdenerwuje.

— Ale...

— Hina błagam, zrób to dla mnie. — Posłała jej błagalne spojrzenie. Biało oka przytaknęła jej niepewnie ruchem głowy, próbując pozbierać myśli.

— Co tam dziewczyny? — Neji usiadł na wolnym miejscu, całując swoją dziewczynę w policzek i poczochrał Hinacie włosy. — Co jest?

— Co, eee to... — Biało oka rzuciła kontrolne spojrzenie Tenten. Ta prosiła ją wzrokiem o milczenie. — Po prostu się dzisiaj nie wyspałam.

— Na pewno? — Hyuga zmrużył oczy. — Wyglądasz na wyczerpaną psychicznie.

— To nic, znaczy... — Hinata westchnęła ciężko. — Pokłóciłam się wczoraj z Haną.

Tenten posłała jej pełne wdzięczności spojrzenie, a ona sama musiała znowu od początku opowiedzieć o spotkaniu z siostrą

***

Naruto jechał właśnie do hangarów niedaleko siedziby Wilków. To miejsce było główną bazą gangu Madary. Dwie ogromne, blaszane konstrukcje kryły w sobie prawdziwą linię produkcyjną wszelkiego rodzaju broni. Wszystko to działało legalnie pod przykrywką magazynów części samochodowych, które Madara sprowadzał tylko do jednego z trzech hangarów. Czwarty, o wiele mniejszy, który robił często za zwykły warsztat i miejsce spotkań Konohy, oficjalnie krył w swoich ścianach łódź Uchihy.

Kiedy Hinata go wystawiła, zadzwonił do Gaary i rzutem na taśmę udało im się dorwać Madarę. Czekał na dziewczynę pod barem dobre dwie godziny, jednak granatowo włosa piękność się nie pojawiła. Zrezygnowany umówił się z chłopakami na jakieś planowanie, żeby zająć sobie czymś myśli. Nie wiedział dlaczego nie przyszła, ale nie miał zamiaru tak łatwo odpuszczać. Chciał dowiedzieć się o niej więcej.

*

Przed hangarami stał już samochód Gaary. Blondyn zaparkował obok i włączył alarm, wiedząc że jego powrót do domu wcale nie był pewnym punktem tego dnia.

Ruszył schodami na górę, gdzie znajdowało się biuro Madary, nawet nie wchodząc na halę produkcyjną.

— Spóźniony — westchnął Gaara, rozwalony na starej, zgniło zielonej kanapie. — Nie, żeby to było coś nowego, ale bez przesady. Pół godziny?

— Nie marudź rudzielcu — mruknął siadając obok niego i odchylił głowę do tyłu. — Gdzie Madara?

— Kopsnął się po jakieś plany i chyba alkohol. — Shukaku przełączał pilotem kanały, póki nie znalazł jakiejś kiepskiej komedii. — W końcu jakoś to trzeba ogarnąć, a chyba nawet on nie ma na to ochoty na trzeźwo.

— Żebyś wiedział rudy smarkaczu. — Madara pojawił się w drzwiach z wypchaną torbą w dłoni i rulonem papieru zatkniętym pod ramieniem. — Zresztą ten tu — wskazał brodą na blondyna — chyba ma jakiś problem.

— Co wy macie z tym rudym? — warknął No Sabaku, mrużąc oczy.

— Rude to fałszywe — mruknął Uzumaki.

— A blond to ciota — odezwał się Uchiha, stawiając torbę na stoliku przed nimi. Gaara od razu zaczął wystawiać puszki i butelki na stół.

— Czego ode mnie, dziadzie? — wymamrotał Naruto, porywając jedną z wystawionych już puszek.

— Suńcie dupy, bo wódki nie będzie. — Madara wcisnął swój zadek zaraz obok Naruto, zmuszając go do przesunięcia się. — Czego się dziwisz? Spóźniłeś się.

— Ale się chyba nie nudziłeś przez ten czas? — Popatrzył wymownie na stół.

— I tak jesteś ciotą. — Brunet porwał puszkę piwa, otworzył ją i pociągnął porządnego łyka. — A teraz gadaj, która tym razem cię olała.

— Aż tak to widać? — jęknął.

— A co myślałeś? — parsknął Gaara. — Jeszcze nie zdążyłeś uraczyć nas swoim krzykiem, więc coś się stać musiało.

Uzumaki posłał mu mordercze spojrzenie. Sam nie wiedział, dlaczego tak się tym przejmował. W końcu znał tę dziewczynę ze dwa dni, jednak coś go wyraźnie brało. Biało oka cały czas gościła w jego myślach i cieszył się jak dziecko na to spotkanie.

— Powiedzmy, że jest jedna taka... — Zaczął ostrożnie, obserwując ludzi na ekranie telewizora.

W sumie to lubił tu siedzieć. Biuro Madary było w rzeczywistości niedużym pomieszczeniem z jedną, trzyosobową kanapą, drewnianym stolikiem, telewizorem i wciśniętym w kąt, zawalonym przeróżnymi papierami, mahoniowym biurkiem z krzesłem w komplecie. Panele pod ich stopami przykrywał jasnobrązowy dywanik, pasujący kolorystycznie do ścian. Ten pokój był idealnym miejscem do takich rozmów.

— I ta jedna zawróciła ci w głowie w takim stopniu? — prychnął Uchiha. — Chłopie, chyba wariujesz.

— Może — wymamrotał. Wolał nie wspominać im nazwiska tejże dziewczyny, nawet jeśli jej spokrewnienie z tym skurwielem mogło być dalekie. Chciał sobie jeszcze pożyć. — Ale ona jest naprawdę wyjątkowa.

— Czy mi się wydaje, czy Matsuo gada tak o każdej lasce, której biust przekracza standardy rozmiaru C? — No Sabaku parsknął śmiechem.

— Czy ja ci wyglądam na rudego zboczeńca? — warknął Uzumaki, jednak lekki uśmiech wdarł się na jego twarz.

— Nie, ale jeszcze trochę i zacznę was mylić — wciął się Madara.

— Ej no, to Shukaku jest rudy. — Teraz uśmiech rozświetlił już całą jego twarz.

— Mnie w to nie mieszaj — wymamrotał tamten. — Podoba mi się moje życie, więc nie mam zamiaru ginąć z rąk własnej dziewczyny.

— Dobra zabierzmy się za te plany, bo zaraz znowu usłyszymy, jak Gaara biegł do apteki po testy ciążowe. — Uzumaki pochylił się nad stołem, rozkładając na nim plany budynku.

— To nie jest śmieszne — warknął No Sabaku. — Zginąłbym, gdyby wyszedł pozytywny.

— Co jest? Matsuri ma starszego brata? — roześmiał się Madara.

— Gorzej — burknął rudzielec. — Temari po swojej stronie.

***

Naruto siedział przed sztalugą, próbując pozbierać myśli w jedną całość, jednak kac skutecznie mu to uniemożliwiał. Poprzedniego dnia chłopaki postanowili powznosić z milion toastów za wolność, dziewczyny, szczerość i tylko Bóg jeden wie, za co jeszcze. Blondyn odleciał po czterech godzinach picia, ale te gady miały wyjątkowo mocne głowy. Wolał nie wiedzieć jakim cudem znalazł się w swoim samochodzie i kiedy Gaara odjechał spod hangaru. Dziwił się tylko, że żaden nie rozpłaszczył się majestatycznie na betonie pod schodami do biura, kiedy go znosili. Nie pogardziłby takim widokiem. Chociaż ktoś czułby się gorzej od niego.

Gdy tylko się obudził, pojechał do mieszkania się ogarnąć, a stamtąd na zajęcia. Skutkiem tego było przespanie połowy z nich, drugą poświęcając całkowicie na myśli o Hinacie. Dziewczyna mimo wszystko nadal kręciła mu się po głowie, zostawiając po sobie tylko pytania i tajemnice.

Teraz siedział na warsztatach plastycznych, próbując ignorować kolejną kłótnię przyjaciół. Nieskutecznie.

— A ty co myślisz, Uzumaki? — Deidara wpatrywał się w niego z nadzieją.

— Na temat? — wymruczał, udając zainteresowanie pędzlami.

— No powiedz temu niedorozwojowi, że pirotechnika to najpiękniejsza z istniejących sztuk — warknął blondyn, mordując Akasune wzrokiem.

— Przecież ci mówię, Ponytail, że to marionetki są najbardziej niesamowite — odparł tamten, oddając spojrzenie.

— Słyszałeś tego ignoranta? — fuknął Iwasaki. — Co za idiota niedojebany. I kurwa Kita, a nie Ponytail! Co ty po nocach oglądasz?

— Powiedziała blondyneczka z mózgiem wielkości ziarenka piasku, studiująca w nocy Kamasutrę. — Odgryzł się rudzielec, nie przestając wymachiwać pędzlem.

— Zamknijcie się obaj! — zagrzmiał Kitsune, odkładając pędzel do słoika z innymi przyborami. — Łeb mi pęka, dziewczyna mnie wystawiła i w dodatku moje rady gówno dały, skoro jej tu nie ma, więc z łaski swojej, ciszej chłopaki!

— Czekaj, czekaj. — Deidara zmarszczył brwi, obracając się w jego stronę na stołku, kompletnie ignorując zieloną farbę, skapującą z pędzla na podłogę. — Jaka dziewczyna?

— No taka ładna — wymamrotał, a widząc, że nic im to nie mówi, westchnął i wyjaśniał dalej. — Średniego wzrostu, długie granatowe włosy i duże, białe oczy. Miała podrzucić wam swoje rysunki, ale najwyraźniej stchórzyła.

— Stary, a ty wiesz, że była tutaj ta laska? — Sasori wstał i skierował się do szafy, w której trzymali wszystkie prace. — Przyniosła swoje rysunki i została przyjęta.

— Pierdolisz? — Uzumaki również się podniósł i ruszył w ślad za rudym chłopakiem.

— Sam zobacz. Poprosiłem, żeby je zostawiła na wystawę. — Skorpion podsunął mu pod nos dwie kartki. — Dobra jest.

Uzumaki zabrał rysunki z rąk przyjaciela i jak zaczarowany wpatrywał się w realistyczne obrazy. Jeden z nich, wykonany w pełni kredkami, przedstawiał lwicę w niecodziennym dla tego stworzenia otoczeniu. W jego oczy uderzyły intensywne kolory deszczowego lasu i wodospadu, wyłaniającego się spośród drzew, na tle którego stało zwierzę. Dziewczyna oddała każdy, nawet najdrobniejszy szczegół tak, że rysunek do złudzenia przypominał zdjęcie.

Drugi z nich, wykonany już farbami, przedstawiał miejski rynek. Impresjonistyczny styl wcale nie psuł realizmu. Naruto zaczął uważniej oglądać budynki, zdając sobie w końcu sprawę, że to malunek śródmieścia, a dokładniej rynku z wielką fontanną, stojącą naprzeciw jego baru.

— Łoł — wyrwało mu się, po czym potrząsnął głową i oddał rudzielcowi kartki.

— I chyba teraz już wiemy, dlaczego nie przyszła — mruknął ponuro Dei.

— Dlaczego? — Uzumaki zdezorientowany odwrócił się w jego stronę.

— Ech, ty jesteś taki głupi, czy tylko udajesz? — prychnął, jednak widząc jego minę westchnął z irytacją i mówił dalej: — Skoro laska cię wystawiła znaczy, że tutaj też nie chciała cię spotkać. Widocznie ma na ciebie jakąś alergię.

— Nie pogrążaj go — mruknął Sasori podchodząc do swojej sztalugi. — I tak ma przesrane.

— W sumie racja. — Deidara pokiwał głową. — Biedactwo chyba nigdy sobie nie znajdzie dziewczyny. Każda kolejna go olewa.

— Ej, ja tu jestem — warknął zainteresowany. — I nie każda, tylko...

— Czy ciebie już do końca porąbało, Uzumaki?! — Do pomieszczenia wpadła szczupła szatynka, przerywając tym jego wypowiedź.

— O co ci chodzi, Ten? — Uzumaki otworzył szeroko oczy, wpatrując się w przyjaciółkę. — Co znowu zrobiłem?

— Powaliło cię, że zaprosiłeś na randkę Hinatę? — warknęła podchodząc do niego i wbijając mu palec w tors. — Czy ty w ogóle myślałeś w tamtej chwili? Chciałeś nas wkopać?

— Nadal nie wiem, o co ci chodzi?

— O to, że Hinata to krewna Nejiego, od której masz się trzymać z daleka — syknęła mrużąc oczy. — Możesz nas wkopać tą znajomością. Mnie, Nejiego i Lee. Chcesz tego?

— Czekaj chwilę. — Blondyn zmrużył oczy, po chwili rozszerzając je w szoku. — To twoja sprawka, że ona mnie wystawiła?

— No oczywiście, że moja, geniuszu. — Dziewczyna wyrzuciła ręce w górę, w geście irytacji. — A co innego miałam zrobić?

— Dlaczego to zrobiłaś? — Naruto zignorował jej pytanie.

— Bo to nie jest dziewczyna dla ciebie — wycedziła przez zaciśnięte zęby. — Ona już swoje przeszła i wystarczająco nacierpiała się przez nasz świat. Nie zafundujesz jej powtórki z rozrywki. Nie pozwolę ci na to.

— Ale..

— Żadnego, ale — warknęła cofając się do wyjścia. — Dla ciebie też będzie lepiej, jeśli więcej ze sobą nie porozmawiacie. Po prostu mnie posłuchaj. Wiem, co mówię. Nie chcesz tego. Rozumiesz?

— Ten, przestań pieprzyć i powiedz, o co chodzi — warknął Uzumaki wpatrując się w Suzuki.

— Po prostu mnie posłuchaj — powtórzyła. — Rozumiesz?

— Ale..

— Rozumiesz? — warknęła, mrużąc gniewnie oczy. Uzumaki niechętnie skinął jej głową, uznając swoją porażkę. Widocznie dziewczyna miała ważny powód, bo nigdy wcześniej nie wtrącała się w prywatne życie innych. — Zapamiętaj to dobrze. Oszczędzisz tym kłopotów i sobie i jej.

Po tych słowach opuściła pomieszczenie, zostawiając w nim oniemiałych chłopaków.

— Stary, do jakiej laski ty się dobierałeś? — spytał Deidara po dłuższym milczeniu, w ciągu którego Naruto przetworzył wszystkie informacje, dochodząc do jednego jedynego, klarownego wniosku.

— Do niewłaściwej — rzucił ponuro i podszedł do swojej torby, podnosząc ją z ziemi. — Muszę spadać. Widzimy się dzisiaj w warsztacie. Nie zapomnijcie.

Skorpion i Kita spojrzeli po sobie tylko, po czym jak gdyby nigdy nic wrócili do swoich prac.

***

   — Odłóż to już — mruknął blondyn stając za Yumiko i wyciągając jej z dłoni ołówek. — Przepracowujesz się.

Chłopak obrzucił niechętnym spojrzeniem rysunki, leżące na blaszanym stole i rzucił na niego trzymany przedmiot. Od trzech godzin siedzieli we dwójkę w warsztacie, projektując nowe modele broni. Linie dwoiły i troiły mu się już przed oczami, a sytuacji wcale nie poprawiało wątpliwej jakości światło, rzucane na miejsce ich pracy przez małe lampki. Całe pomieszczenie było dodatkowo oświetlone kilkoma jarzeniówkami, rzucającymi żółtawe światło na regały, stoły i kanapy znajdujące się w pomieszczeniu. Po podłodze walały się różnej wielkości śrubki, uszczelki i inne mechaniczne bzdety, przydatne w budowaniu broni palnej, a przejście do magazynu było w tej chwili odcięte przez przesuniętą pod nie półkę na kółkach. Przez zamknięte drzwi i słabe oświetlenie wszędzie panował półmrok.

— Ta, bo broń sama się zaprojektuje — fuknęła, mimo wszystko odwracając się do Deidary.

— Dzisiaj to ci nie jest potrzebne do szczęścia — wymamrotał obejmując dziewczynę w tali. Przyciągnął ją do siebie i pocałował w czoło. — Zajęłabyś się czymś ciekawszym.

— Na przykład? — Sasaki rzuciła mu wyzywające spojrzenie, uśmiechając się przy tym pod nosem.

— Tym — mruknął i pocałował dziewczynę, bardziej ją do siebie przyciskając.

Sasaki wplotła dłoń w długie włosy chłopaka, ciągnąc za nie lekko. Deidara warknął w jej usta i łapiąc ją pod kolanami, posadził na blaszanym stole. Blondynka oplotła go nogami, mrucząc z zadowoleniem, kiedy chłopak zjechał ustami na jej szyję.

Kiedy blondyn złapał za koniec jej bluzki, w pomieszczeniu rozległ się trzask zamykanych drzwi i głośny gwizd.

— To to teraz nazywa się pracą?! — Kiba wmaszerował do środka, nie zrażony sytuacją. Za nim do pomieszczenia wtoczyła się Temari z Naruto i Yorumi. — I to ja tu jestem zboczeńcem? Ja się przynajmniej w przeciwieństwie do was w pracy nie obściskuję.

— Cholera jasna — zaklął Dei, kładąc głowę na ramieniu dziewczyny, która mordowała wzrokiem szatyna. — Zapomniałem o nich.

— Przymknij się zboku — warknęła blondynka, zeskakując ze stołu.

— Nie tym razem, Karzełku. — Atakowany rozsiadł się na kanapie, a w pomieszczeniu rozległ się chichot pozostałej trójki, która pojawiła się razem z nim.

— Ja ci dam Karzełku, kretynie niedorobiony — syknęła, podchodząc do niego i pochylając się w jego stronę. — Nie wiesz, że karzełki mogą poważnie zadrapać?

W pomieszczeniu ktoś głośno westchnął i dało się słyszeć dźwięk odpinanej kieszeni.

— Odłóż to! — Oboje w jednej chwili odwrócili się w stronę Nateko, wyjmującej z kieszeni paczkę papierosów, zgodnie przewiercając ją spojrzeniami.

— Bo co? — warknęła dziewczyna wyciągając jednego papierosa.

— Zabije, po prostu zabije — syknęła Sasaki, mrużąc gniewnie oczy.

— Tym razem się z tobą zgodzę. — Kiba wstał i podszedł do szatynki, próbując wyrwać jej z ręki zapalniczkę.

— Nie ma mowy — warknęła, cofając się automatycznie kilka kroków.

— Nie będziesz psuła sobie zdrowia. — Chłopak uparcie próbował dostać zdobycz.

— Dzika, on ma rację. — Naruto podszedł do dziewczyny i położył jej rękę na ramieniu. – Zresztą są tu materiały łatwopalne. Nie wiem jak ty, ale mi się nie widzi wylecenie w powietrze.

— No dobra, niech wam będzie — burknęła chowając paczkę i zapalniczkę do kieszeni skórzanej kurtki. — Tylko wy się już zamknijcie, bo nie ręczę za siebie — warknęła do chłopaka i przyjaciółki.

— Nie zapalisz? — Blondynka nadal nieufnie się jej przypatrywała.

— Jak się przymkniecie.

— To dobra. — Sasaki podniosła ręce w geście kapitulacji.

— Świetnie, skoro tę kwestię mamy już wyjaśnioną, to może obejrzymy w końcu ten prototyp? — mruknęła Temari, siadając na kanapie i położyła nogi na stojący przed nią stolik. — Niedługo zjedzie się reszta.

— Jasne. — Yumiko przytaknęła i odwróciła się do swojego chłopaka. — Pójdziesz po to?

— A mam inne wyjście? — westchnął ciężko i podszedł do drzwi, siłując się z półką na narzędzia.

— Jak zwykle pełen optymizmu — rzuciła pod nosem Nateko.

— Mówiłaś coś, palaczko? — Dei zniknął za drzwiami do magazynu.

— Tylko tyle, że jesteś chodzącą porażką, Blondziu! — krzyknęła, żeby ją usłyszał.

— Ej! — warknęła Sasaki.

— No co? — Szatynka wzruszyła ramionami i opadła na siedzenie. — Stwierdzam fakty.

— Ech, mam cię dość. — Blondynka rozmasowała skronie, siadając obok Temari.

— Nic nowego. — Do pomieszczenia wrócił blondyn i położył coś na stoliku. — Tyle tylko, czy ty jej czasem za to nie płacisz? — zwrócił się do szatyna, który siedział już obok swojej dziewczyny. Deidara poszedł w jego ślady, obejmując Yumiko ramieniem.

— Za co? — Kiba przekręcił na bok głowę.

— Za bycie taką su...

— Nie kończ — warknął Inuzuka, mordując go spojrzeniem. — Ale tak. Czasem tak.

— Niby kiedy? — Tym razem to Yorumi warknęła, przewiercając go spojrzeniem. — I czym?

— Już dobrze wiesz, kiedy i czym. — Puścił do niej oko, ignorując fakt bycia zabijanym przez jej brązowe tęczówki.

— Palant — syknęła krzyżując ręce na piersi i przenosząc uwagę na broń leżącą na stole.

— Ale i tak mnie kochasz — zaśmiał się całując ją w policzek.

— Chciałbyś — mruknęła, pochylając się nad stolikiem. — Co to jest?

— Chyba zostałem definitywnie zlany — westchnął, ale zaraz skierował uwagę na leżący na stoliku przedmiot. — Ale trafne pytanie. Co to za ustrojstwo?

— To, mój drogi Psiarzu, jest mini bomba. — Yumiko wtuliła się w Deidare.

— Jak to działa? — Naruto wziął mały, metalowy przedmiot do ręki. Obejrzał podejrzliwie okrągłą blaszkę, grubości dwóch centymetrów i średnicy równej jednemu centymetrowi. — Nigdzie nie widzę żadnego przycisku. Zdalne?

— Jop. — Deidara pokiwał głową. — Można to przyczepić do każdej metalowej lub metalo podobnej rzeczy. Możesz tym nawet rzucić w pędzący samochód, a to automatycznie przyssa się do karoserii. Wtedy wystarczy ustawić odpowiednią częstotliwość nadawania w naszym wozie, a bomba wybucha, wysadzając w powietrze cały samochód, nie ważne w jakim miejscu się do niego przyczepi.

— Nie powiem. — Naruto przypatrzył się z uznaniem małemu przedmiotowi. — Niezłe cholerstwo.

— Sory za spóźnienie. — Metalowe drzwi trzasnęły, a w warsztacie zjawiła się trójka mężczyzn. — Małe korki na mieście. Chłopaki jeszcze jadą z Sakurą. Gdyby nie Itachi i nawigacja Ichiro, to w życiu byśmy tu nie dojechali przed nimi. Uchiha jeździ jak demon.

— Lepsze to niż bycie pełnoprawnym zboczeńcem — burknął brunet, wymijając rudzielca. Podszedł do kanap i usiadł obok Temari. — Coś nas ominęło?

— Tylko wasze nowe mini bombki — odparł Naruto, siadając na kanapie ustawionej u szczytu stołu.

Matsuo prychnął pod nosem i usadowił się obok Nateko. Obok niego przysiadł Kagawa.

— Pomogą mi chociaż podglądać te wszystkie laski? — Kikkawa zawiesił kontrolne spojrzenie na urządzeniu. — Bo jeśli nie, to nie wiem o co tyle szumu?

— Nie wystarczył tu jeden zbok? — warknęła Temari, wywracając oczami. — Tamten przynajmniej siedzi cicho.

— Och, ja też umiem być cicho. — Kikkawa wyszczerzył się do blondynki. – Ale tylko wtedy, kiedy pracuję ustami.

Dziewczyna przewróciła po raz kolejny oczami i zwróciła uwagę na drzwi wejściowe, które po raz kolejny trzasnęły, ujawniając tym obecność pozostałej czwórki.

Sakura ruszyła na miejsce obok Temari, witając się krótko z resztą. Neji i Lee poszli w jej ślady, a Sasuke stanął obok Naruto, mrużąc oczy na widok małej blaszki.

— No świetnie, są wszyscy. — Uzumaki wstał, opierając ręce na biodrach. — Możemy zaczynać. Yoru?

— Jasne. — Szatynka podniosła się, wyciągając z kieszeni starannie złożoną kartkę. Rozłożyła ją na małym stoliku, ujawniając tym plany dwupiętrowego budynku. — Zacznijmy od tego, że tu będzie trudniej niż w poprzednim kartelu. Ochrona nie tylko jest, ale to też dobrze wyszkoleni fachowcy. W sumie w budynku powinno być pięć osób, plus dwie przy wejściu i jedna przy szlabanie.

— Tym razem, będziemy zmuszeni się ich jakoś pozbyć — wymamrotał ponuro Naruto. — Gość przy szlabanie jest uzbrojony i ma rozkaz atakować każdy nadjeżdżający, nieoznakowany pojazd. Jego odstrzeli Sasuke. Pojedziesz w pierwszym aucie razem z Ichiro jako kierowcą, mną, Nejim i Sakurą. Drugi wóz poprowadzi Kiba. Tam wpakują się Temari, Lee i Itachi. Ostatni prowadzi Yorumi, z którą jedzie Dei, Yumi i Matsu.

— Plan zakłada, że kierowcy zostają w wozach i pilnują porządku. — Podjęła dalej Nateko. — Gdyby coś się działo, mamy być w pełnej gotowości do odjazdu, bądź ewentualnie przejechania kogoś. Zależy od sytuacji. Parkujemy w cieniu drugiej hali produkcyjnej, gdzie nie będzie nas za bardzo widać, ale za to my będziemy mieć oko na wszystkie wydarzenia. Czuwamy nad bezpieczeństwem reszty. — Ostatnie słowa skierowała do Kiby i Ichiro, na co obaj pokiwali zgodnie głowami

— Dalej mamy do zdjęcia dwójkę ochroniarzy przy drzwiach. — Naruto przerzucał wzrok z jednego, z braci Uchiha, na drugiego. — To wasze zadanie. — Bruneci pokiwali głowami, a Yorumi podeszła bliżej stołu i pochyliła się nad rysunkiem.

— Kolejny etap to podłożenie ładunków w strategicznych miejscach budowli. — Wskazała poszczególne punkty na planie. — Każdy z tych ośmiu filarów podpiera konstrukcję w miejscu docelowym rozłożenia materiałów. Naruto, Sakura, Neji, Sasuke i Lee wchodzą do środka. Podpinacie wszystko od najdalszego od wyjścia punktu do najbliższego. Nie ma innej opcji. To przyniesie mniej ryzyka.

— W tym czasie na zewnątrz działają Yumiko, Deidara, Temari, Itachi i Matsuo. — Naruto również podszedł do stolika, wskazując cztery punkty, znajdujące się na zewnątrz budynku. — W tych punktach macie umieścić ładunki, kiedy my będziemy działać wewnątrz. Pomoże to bardziej wstrząsnąć konstrukcją, bo jest nad wyraz wytrzymała. Robicie, co trzeba i wycofujecie się do wozów. Wszyscy czekają aż my skończymy swoją robotę i stamtąd wyjdziemy. Zapalnik będzie w naszym wozie, ale odpalę go dopiero, kiedy będę pewny, że jesteśmy wystarczająco daleko, żeby nas z tym od razu nie powiązać. Nie potrzebujemy pościgu. Użyjemy częstotliwości o dalekim zasięgu, dzięki czemu będziemy mogli uruchomić reakcję łańcuchową kilka kilometrów od hangaru. Wszystko jasne? — Spojrzał po zebranych. Wszyscy zgodnie pokiwali głowami, więc Nateko zwinęła plany i schowała je z powrotem do kieszeni.

— Jedno pytanie — mruknął Kiba, przypatrując się swojej dziewczynie. — Powinienem się martwić tym, kiedy to zrobiliście?

— Już się nie spinaj zazdrośniku — parsknęła Dzika, mrużąc oczy. — Wysłałam mu wstępny plan, a on tylko dodał kilka detali, typu rozmieszczenia ludzi w wozach.

— To chciałem usłyszeć. — Uśmiechnął się pod nosem.

— Spokojnie stary — mruknął Uzumaki. — Tylko ty jesteś na tyle szalony, żeby być z dziewczyną będącą kwintesencją motta „Nie jestem w niebezpieczeństwie. To ja jestem zagrożeniem.”

— Grabisz sobie blondasku. — Szatynka wbiła mu łokieć w żebra.

— No i o tym mówię — syknął Kitsune, uśmiechając się pod nosem mimo bólu. — Dobra, możecie się zbierać. Póki co musimy podopinać wszystko na ostatni guzik, żeby ogarnąć dokładną godzinę, ale akcja odbędzie się za dwa tygodnie. Tego możecie być pewni.

Ludzie powoli zaczęli opuszczać warsztat, aż w środku został już tylko Naruto z Dziką, która kazała zaczekać Inuzuce na zewnątrz.

— Też masz to przeczucie, prawda? — Uzumaki spojrzał na nią z wyraźnym zwątpieniem, na co pokiwała głową.

— Coś się stanie i to na dobre zmieni psychikę niektórych członków. Tego jestem pewna — mruknęła ponuro, zagryzając wargę.

— To cholerne przeczucie łazi za mną i nie chce puścić — westchnął, opadając bezsilnie na kanapę. — Co, jeśli źle robimy? Co, jeśli powinniśmy zrezygnować z tego hangaru? Co, jeśli w ogóle nie powinniśmy tego zaczynać? Czemu nikt nie powie nam, czy robimy dobrze?

— Nie wiem — wymamrotała, zapatrując się w pustą przestrzeń. — Nie wiem, co powinniśmy, a czego nie. Już dawno straciłam poczucie obowiązku, przestałam rozdzielać dobro od zła. Nic nie jest czarno białe. W naszym świecie rządzą już tylko odcienie szarości.

— A co, jeśli nie powinny? — mruknął unosząc na nią zmęczony wzrok.

Miał dość. Uczucie niepokoju prześladowało go od samego początku zaplanowania tej akcji. Wdzierało się do jego umysłu i przestawiało nieodpowiednie zapadki, powodując zwątpienie w rzeczy, których był pewny przez ostatnie lata działalności Konohy. Nie był w stanie podjąć decyzji, w którą po chwili by nie zwątpił. Pozory podpowiadały, że wszystko jest w porządku, jednak czym one właściwie były? Kryjówką dla schematów, których nie mogli być pewni, a to, że los schematów nienawidzi, było wiadome nie od dziś. Zresztą nie tylko schematów. Oni też od dawna byli na jego celowniku.

Do rzeczywistości przywołał go matowy głos dziewczyny.

— Wtedy okazałoby się, że jesteśmy już tylko marnymi kukiełkami w spektaklu, zmierzającym do nieuchronnej śmierci aktorów — wyszeptała i wyszła posyłając mu smutne spojrzenie.

Od autorek: Jeej, już drugi rozdział. Szybko poszło :)

Szczerze to myślałyśmy, że będziemy go pisać  dłużej, ale jakoś wena nie opuszczała, więc skończyłyśmy dzisiaj.

Chciałyśmy wyjawić wam również, że jesteśmy w szoku. Otóż na blogu dopiero co pojawił się Prolog wraz z pierwszym rozdziałem, a już stuknęło nam ponad dwa tysiące wyświetleń. To jest, no, łał. Dziękujemy. Nie spodziewałyśmy się tego :D

Mamy nadzieję, że ten rozdział również przypadł do gustu, a jeśli coś wam nie grało to śmiało. Konstruktywna krytyka zawsze mile widziana. Bardzo pomaga :D

Jeszcze raz dziękujemy za te wyświetlenia i pozdrawiamy cieplutko w ten zimowy wieczór ;D